مادر ! ـــ مرو، براي خدا پيش ما بمان
جولای 11, 2024ميدود در پيكرم خوابي پريشان
جولای 11, 2024كه با فرياد هر تيري ـــ
بر آري ناله ها از ناي هر حيوان صحرائي
ولي آگه نيست از حال آهو بره اي در شام تنهائي
الا اي مرد صحرا گرد، اي صياد تير انداز!
در آن شبها كه سرمست از شكار بره ي آهو ـــ
درون بستر نازي ـــ
زماني ديده را برهم گذار و گوش را وا كن
بفرمان مروت چشم دل را سوي صحرا كن
بگوش جان و دل بشنو ـــ
صداي ضجه هاي ماده آهوئي
كه خون گرم فرزند عزيزش، كرده رنگين دشت و صحرا را
و با پستان پر شيرش بهر سو در پي فرزند مي پويد
دلش پر داغ و لبش خاموش
تمام دشت را در پي جستن فرزند مي بويد
الا اي مرد صحرا گرد اي صياد تير انداز
پر مرغان صحرا را به خون رنگين مكن هرگز
ز خون گرم آهو بره اي دامان پاكت را
مكن ننگين مكن هرگز
***
الا اي مرد تير انداز اي، اي صياد صيد افكن!
تو حال كودك بي مادري را هيچ ميداني؟
غم آن بره آهو را ز بانگ جانگدازش هيچ مي خواني؟
تو ميداني كه آن آهو بره شبها ـــ
سر خود را ز غمها مي زند بر سنگ؟
همه شامش بود دلگير ـــ
همه صحبتش بود دلتنگ؟
تو آنروزي كه صيد بره آهو مي كني سرمست ـــ
نگاهت هيچ بر چشم نجيب مادر او هست؟
طپش هاي دل پر داغ مادرش را نميبي؟
دلت بر حالت آن بي زبان آهو نمي سوزد؟
ز آه او نمي ترسي؟
در اين آغاز بد فرجام، آخر را نميبيني؟
***
تو هنگامي كه از خون ميكني رنگين پر كبو ترها
چنين انديشه اي داري ـــ
كه اين سيمين تنان آسماني جوجه اي دارند؟
نميداني اگر مادر به خون غلتد ــــ
تمام جوجه ها بي دانه مي مانند؟
و به اميد مادر منتظر در لانه ميماند؟
***
الا اي مرد تير انداز اي صياد صيد افكن!
بگو با من ـــ
چه حالت ميرود بر تو ـــ
اگر تيري خدا ناكرده فرزند ترا بر خاك اندازد؟
وزين داغ توان فرسا ـــ
صداي ضجه تلخ ترا در گنبد افلاك اندازد؟
***
الا اي مرد تير انداز اي صياد صيد افكن!
ببانگ ناله تيري ـــ
سكوت دلپذير دشت را مشكن
بفرمان هوسبازي ـــ
به خاك وخون مكش هر لحظه فرزندان صحرا را
بحال آهوان بي زبان انديشه بايد كرد
از اين راهي كه هر جاندار را بي جان كني برگرد
بخون رنگين مكن بال كبوترهاي زيبا را
***
در آن ساعت كه ميگيري هدف ، حيوان صحرا را
به چشمانش نگاهي كن
ببين دربرق چشمش التماس را
كه با درماندگي در لحظه هاي مرگ مي گويد:
«ايا صياد ! رحمي كن ،مرنجانم را »
« پر و بالم بكن اما نسوزان استخوانم را »
