خورشيد جاودانه می درخشد در مدار خويش

مانيم که يا جای پای خود می نهيم و غروب می کنيم

هر پسين

اين روشنای خاطر آشوب در افق های تاريک دوردست

نگاه ساده فريب کيست که همراه با زمين

مرا به طلوعی دوباره می کشاند ؟

ای راز

ای رمز

ای همه روزهای عمر مرا اولين و آخرين