تا به کی درین وادی  از پی جرس افتم

ای دلیل گمراهان  ترسم از نفس افتم

ناامیدم از منزل  در رهی که می افتد    

نقش پا هم از من پیش  بس که باز پس افتم

گرچه از پریشانی  همچو بید مجنونم 

نیست آن جنون با من  تا به پای کس افتم

آتشم ولی از آب  در ملایمت پیشم

بد ز من نخواهد دید  گر به جان خس افتم

شاخه ای پر از بارم  هر زمان شوم خم تر

گر ز من بداری دست  خود به دسترس افتم

خون دختر رز ریخت  کاش می توانستم   

از برای خونخواهی  در پی عسس افتم

سر کنم به خاموشی  همچو بلبل تصویر

نغمه نشنوی از من  گر که در قفس افتم

در دلم گره مانده ست  آرزوی بوسی چند

چون لب تو را بینم  مست ازین هوس افتم

در هوای تو چون نی  پر ز ناله ام ای کاش

دم برآورم با تو  بی تو از نفس افتم