هرکه بود از یمین دولت شاددل به مهر جمال ملت دادهرکه او حق نعمتش بشناختمیر ما را نوید خدمت دادطاعت آن ملک به جا آوردهر که او دل بر این امیر نهادوقت رفتن ملک به میر سپردلشکر خویش و بنده و آزادگفت بر تخت مملکت بنشینتا به تو نام من بماند یادهرچه ویران شد از […]
هر روز مرا عشق نگاری به سر آیددر باز کند ناگه و گستاخ درآیدور در به دو سه قفل گرانسنگ ببندمره جوید و چون مورچه از خاک برآیدور شب کنم از خانه به جای دگر آیماو شب کند از خانه به جای دگر آیدجورم ز دل خویشست از عشق چه نالمعشق ارچه درازست هم آخر
یمین دولت شاه زمانه با دل شادبه فال نیک کنون سوی خانه روی نهادبتان شکسته و بتخانه‌ها فکنده ز پایحصارهای قوی بر گشاده لاد از لادهزار بتکده کنده قوی‌تر از هرماندویست شهر تهی کرده خوشتر از نوشادگذاره کرده بیابانهای بی‌فرجامسپه گذاشته از آبهای بی فرنادگذشته با بنه زانجا که مایه گیرد ابررسیده با سپه آنجا
یمین دولت شاه زمانه با دل شادبه فال نیک کنون سوی خانه روی نهادبتان شکسته و بتخانه‌ها فکنده ز پایحصارهای قوی بر گشاده لاد از لادهزار بتکده کنده قوی‌تر از هرماندویست شهر تهی کرده خوشتر از نوشادگذاره کرده بیابانهای بی‌فرجامسپه گذاشته از آبهای بی فرنادگذشته با بنه زانجا که مایه گیرد ابررسیده با سپه آنجا
دل آن ترک نه اندر خور سیمین بر اوستسخن او نه ز جنس لب چون شکر اوستبا لب شیرین با من سخنان گوید تلخسخن تلخ نداند که نه اندر خور اوستنه به اندازه کند کار و نگویم که مکنچکنم پس که مرا جان و جهان در بر اوستاز همه خلق دل من سوی او دارد
ترک من بر دل من کامروا گشت و رواستاز همه ترکان چون ترک من امروز کجاستمشک با زلف سیاهش نه سیاهست و نه خوشسرو با قد بلندش نه بلندست و نه راستهمه نازیدن آن ماه به دیدار منستهمه کوشیدن آن ترک به مهر و به وفاستاو سمن سینه و نوشین لب و شیرین سخنستمشتری عارض
من ندانم که عاشقی چه بلاستهر بلایی که هست عاشق راستزرد و خمیده گشتم از غم عشقدو رخ لعلفام و قامت راستکاشکی دل نبودیم که مرااینهمه درد و سختی از دل خاستدل بود جای عشق و چون دل شدعشق را نیز جایگاه کجاستدل من چون رعیتیست مطیععشق چون پادشاه کامرواستبرد و برد هر چه بیند
گر چون تو به ترکستان ای ترک نگاریستهر روز به ترکستان عیدی و بهاریستور چون تو به چین کرده ز نقاشان نقشیستنقاش بلا نقش کن و فتنه نگاریستآن تنگ دهان تو ز بیجاده نگینیستباریک میان تو چو از کتان تاریستروی تو مرا روز و شب اندوهگساریستشاید که پس از انده، اندوهگساریستبر ماه ترا دو گل
ای ملک گیتی، گیتی تراستحکم تو بر هرچه تو خواهی رواستدر خور تو وز در کردار تستهر چه درین گیتی مدح و ثناستنام تو محمود بحق کرده‌اندنام چنین باید با فعل راستطاعت تو دینست آن را که اومعتقد و پاکدل و پارساستهر که ترا عصیان آرد پدیدکافر گردد اگر از اولیاستاز پی کم کردن بدمذهباندر
ز آفتاب جدا بود ماه چندین شبهمی‌دوید به گردون بر آفتاب طلبخمیده گشته ز هجران و زرد گشته ز غمنزار گشته ز عشق و گداخته ز تعبچو آفتاب طلب نزد آفتاب رسیدنشاط کرد و طرب کرد و بود جای طربفرو نشست بر آفتاب و روشن کردبه روی روشن او چشم تیرهٔ چون شبچو ماه دلشده
