فغان ز جغد جنگ و مرغوای اوکه تا ابد بریده باد نای اوبریده باد نای او و تا ابدگسسته و شکسته پر و پای اوز من بریده یار آشنای منکز او بریده باد آشنای اوچه باشد از بلای جنگ صعبتر؟که کس امان نیابد از بلای اوشراب او ز خون مرد رنجبروز استخوان کارگر، غذای اوهمی […]
بر تختگاه تجرد، سلطان نامورم منبا سیرت ملکوتی، در صورت بشرم مناین عالم بشری را من زادهٔ گل و خاکملیکن ز جان و دل پاک از عالم دگرم منسلطان ملک فنایم، منصور دار بقایمبا یاد «هو»ست هوایم، وز خویش بی‌خبرم منموجود و فانی فی‌الله، هستی‌پذیر و فناخواههم آفتابم و هم ماه، هم غصن و هم
ای به روی و به موی، لاله و سوسن!سبزه داری نهفته در خز ادکنسوسن تو شکسته بر سر لالهلالهٔ تو شکفته در بن سوسنلب لعلت گرفته رنگ ز مرجانسر زلف ربوده بوی ز لادنآفت جانی از دو غمزهٔ دلدوزفتنهٔ شهری از دو نرگس پرفنهر کجا دست برزنی به سر زلفرود از خانه بوی مشک به
خیز و طعنه بر مه و پروین زندر دل من آذر برزین زنبند طره بر من بیدل نهتیر غمزه بر من غمگین زنیک گره به طرهٔ مشکین بندصد گره بر این دل مسکین زنخواهی ار نی ره تقوا رازآن دو زلف پرشکن و چین زنتو بدین لطیفی و زیباییرو قدم به لاله و نسرین زنگه
ما فقیران که روز در تعبیمپادشاهان ملک نیمشبیمتاجداران شامل البرکاتشهریاران کامل النسبیمهمه با فیض محض متصلیمهمه با نور پاک منتسبیمهمه دلدادگان پاکدلیمهمه تردامنان خشک‌لبیماز فراغت میان ناز و نعیموز ملامت میان تاب و تبیمگاه گلگشت خلد را کوثرگه تنور جحیم را لهبیمبر ما دوزخ و بهشت یکی استکه به هرجا رضای او طلبیمخلق عالم سرند
باز به پا کرد نوبهار، سرادقبلبل آمد خطیب و قمری ناطقطبل زد از نیمروز لشکر نوروزوز حد مغرب گرفت تا حد مشرقلشکر دی شد به کوهسار شمالیبست به هر مرز برف راه مضایقرعد فرو کوفت کوس و ابر ز بالابر سر دشمن ز برق ریخت صواعقغنچه بخندد به گونهٔ لب عذراابر بگرید به سان دیدهٔ
ای خامه! دو تا شو و به خط مگذروی نامه! دژم شو و ز هم بردرای فکر! دگر به هیچ ره مگرایوی وهم! دگر به هیچ سو مگذرای گوش! دگر حدیث کس مشنووی دیده! دگر به روی کس منگرای دست! عنان مکرمت درکشوی پای ! طریق مردمی مسپرای توسن عاطفت! سبکتر چموی طایر آرزو! فروتر
سنبل داری به گوشهٔ چمن اندرنرگس کاری به برگ یاسمن اندردر عجبم ز آفریدگار کز آن رویلاله نشاند به شاخ نسترن اندرای صنم خوبرو! به جان تو سوگندکم ز غم آتش زدی به جان و تن اندرگاهی بی‌خویشتن شوم ز غم توگاه بپیچم همی به خویشتن اندرسخت بپیچم که هرکه بیند گوید:« هست مگر کژدمش
ای زده زنار بر، ز مشک به رخسار!جز تو که بر مه ز مشک برزده زنار؟زلف نگونسار کرده‌ای و ندانیکو دل خلقی ز خویش کرده نگونسارروی تو تابنده ماه بر زبر سروموی تو تابیده مشک از بر گلنارچشم تو ترکی و کشوریش مسخرزلف تو دامی و عالمیش گرفتارریحان داری، دمیده بر گل نسرینمرجان داری، نهاده
نخلی که قد افراشت، به پستی نگرایدشاخی که خم آورد، دگر راست نیایدملکی که کهن گشت، دگر تازه نگرددچو پیر شود مرد، دگر دیر نپایدفرصت مده از دست، چو وقتی به کف افتادکاین مادر اقبال همه ساله نزایدبا همت و با عزم قوی ملک نگه‌دارکز دغدغه و سستی کاری نگشایدگر منزلتی خواهی، با قلب قوی
