بگذار تا ازین شب دشوار بگذریم
رود رونده سینه و سر می زند به سنگ
 یعنی بیا که ره بگشاییم و بگذریم
لعلی چکیده از دل ما بود و یاوه گشت
 خون می خوریم باز که بازش بپروریم
ای روشن از جمال تو ایینه ی خیال
 بنمای رخ که در نظرت نیز بنگریم
 دریاب بال خسته ی جویندگان که ما
 در اوج آرزو به هوای تو می پریم
 پیمان شکن به راه ضلالت سپرده به
 ما جز طریق عهد و وفای تو نسپریم
 آن روز خوش کجاست که از طالع بلند
بر هر کرانه پرتو مهرش بگستریم
 بی روشنی پدید نیاید بهای در
 در ظلمت زمانه که داند چه گوهریم
 آن لعل را که خاتم خورشید نقش اوست
 دستی به خون دل ببریم و بر آوریم
 ماییم سایه کز تک این دره ی کبود
 خورشید را به قله ی زرفام می بریم